Data : 6 czerwca 1944
Miejsce: Normandia
Wynik: Zwycięstwo Aliantów
Przyczyna: potrzeba utworzenia przyczółku do rozwinięcia natarcia w głąb Europy.
Terytorium: Francja

Żołnierze amerykańscy, ich pojazdy i uzbrojenie były dostarczane do Wielkiej Brytanii - drogą morską przez Atlantyk - przez ponad dwa lata, ta operacja zaopatrzeniowa nosiła nazwę "BOLERO". Wyobrażenie dostarczonych sił potęgują liczby:
13000 samolotów w tym:
11000 myśliwców i bombowców,
2300 samolotów transportowych
oraz 3500 szybowców,
flotę stanowiło 4300 jednostek:
1200 okrętów zdolnych do walki z nieprzyjacielem,
1600 okrętów transportowych,
4000 łodzi desantowych,
ok. 200000 żołnierzy (37 dywizji).
Generał Eishower rozmawia z amerykańskimi spadochroniarzami 502 Pułku Piechoty Spadochronowej, 101 dewizji Powietrznp-Desantowej, w dniu 5 czerwca 1944r.
Łączny stan liczbowy sił ekspedycyjnych wynosił około 2 880 000 żołnierzy.

Skład sił

Siły amerykańskie:
1. dywizja piechoty (1st Infantry Division) -> plaża Omaha
4. dywizja piechoty (4th Infantry Division) -> plaża Utah
29. dywizja piechoty (29th Infantry Division) -> plaża Omaha
90. dywizja piechoty (90th Infantry Division) -> plaża Utah
82. dywizja powietrzno-desantowa (82nd Airborne Division) -> plaża Utah
101. dywizja powietrzno-desantowa (101st Airborne Division) -> plaża Utah
2. batalion Rangers (2nd Ranger Battalion) -> plaża Omaha
5. batalion Rangers (5th Ranger Batallion) -> plaża Omaha
Siły brytyjskie:
3. dywizja piechoty (British 3rd Infantry Division) -> plaża Sword
6. Dywizja Powietrzno-Desantowa (British 6th Airborne Division) -> plaża Sword
50. dywizja piechoty (British 50th Infantry Division) -> Plaża Gold
Siły kanadyjskie:
3. dywizja piechoty (Canadian 3rd Infantry Division) -> Plaża Juno

Desant wojsk spadochronowych

Brały w nim udział trzy dywizje: dwie amerykańskie - 101 i 82D Dywizja Powietrzno-Desantowa oraz jedna brytyjska: 6 Dywizja Powietrzno-Desantowa. Dwie z nich - 101 i 82 - rozpoczęły 6 czerwca, tuż po północy, lądowanie za plażą Utah na zachodnim skrzydle. Celem 101 dywizji było zdobycie wylotów szos na groblach w rejonie, gdzie teren był podmokły. Zadaniem 82 był desant w głębi lądu i zabezpieczenie flanki przed odwetem niemieckim - oczyszczenie pola po obu stronach Merderet, między Saint Mere Eglise a Pont I'Abbe

Brytyjska 6. Dywizja Powietrzno-Desantowa lądująca na wschodnim skrzydle miała za cel zająć i utrzymać mosty na przeprawach oraz na kanale Cean, a także wysadzić mosty na rzece Dives (celem osłony skrzydła) oraz zaatakować dużą baterię artylerii w Merlive.

Barka desantowa w drodze na plażę

Problemem był brak doświadczenia u pilotów, którzy siedzieli za sterami samolotów transportujących spadochroniarzy. Spowodowało to bardzo duże rozproszenie żołnierzy (101 Dywizja po wylądowaniu liczyła około 1100 żołnierzy, a powinna 6600), wielu z nich dostało się pod bezpośredni ostrzał, zginęli w ostrzale przy lądowaniu lub zabłądzili w nieznanym terenie. Pomimo tego faktu, wszystkie postawione przed spadochroniarzami cele zostały osiągnięte i utrzymane aż do nadejścia posiłków.

Lądowanie wojsk sprzymierzonych na plażach Normandii podzielono na 5 rejonów. Każdemu z nich przyporządkowano jedną, określoną osobnym kryptonimem, plażę. Każdy z tych rejonów był uzależniony i współpracował z innymi, tak więc niepowodzenie w jednym z rejonów mogło zaważyć na całej operacji. Pierwsi żołnierze (pathfinderzy) wylądowali około godziny 00:15. Pierwsze oddziały spadochroniarzy wylądowały w Normandii o 4:00

Przewlekanie operacji

Winston Churchill snuł plany ataku już od 1940 r. jednak z różnych powodów rozpoczęcie akcji odwlekano. W sierpniu 1943 r. termin operacji ustalono na 3 aja 1944 r., potem jednak przesunięto na początek czerwca. Już po czterech miesiącach, a więc w grudniu tego samego roku, dowódcą mianowano generała Dwighta Eisenhowera, na jego zastępcę zaś mianowano Arthura Teddera.

Plaża Omaha